Equilibrium, insanın önce kendisi ve sonra diğeriyle olan iletişimini konu alır. Performansta kullanılan pirinç, temel iletişim aracı konumundadır. İki kişi, ortalarında duran kese kağıdının içindeki pirinci ağzına alır ve üfler. Önce kendine, sonra karşısındakine, çevresine. Kişi etrafını pirinçle keşfeder, bu keşfe duyguları da eşlik eder. Kişi devinir, değişir, dalgalanmalar içinde kendi dengesini bulur.

Bereketi sembolize eden, bembeyaz ve akışkan çiğ pirinç, ağza girdiğinde ıslanır,

yapışır, ağırlaşır. Üflemek püskürtmeye dönüşür, tükürmeye dönüşür, patlamaya dönüşür, ve sonra tekrar hafifliğe.

Zaman ile, bakış ile, döngü içinde dönüşür pirinç ve tüm anlamları.

Bir uçla diğer uç arasında, yargısızca.

 

'Equilibrium' is about self-communication and communication with other one. In the performance, the rice takes place as the main communication tool. Two people take some rice from the bag standing in the middle, put it in their mouth and blow. First to herself, then to the other, and to around. The person discovers her surrounding with rice, accompanied by emotions. The person precesses, changes, finds the balance in fluctuations.

The flowing, white, raw rice that symbolizes abundance; becomes wet, sticky and heavy, when it enters to the mouth. The blow transforms into spout, into spitting, into explosion, and then back into the lightness.

In time, with the sight, the rice and it’s all meanings transform in a cycle.

Between one edge and the other, without judgement.