An’ların akışına bıraktım nesnelerimi. Duyuyorlar, topluyorlar olan’ı. Belki, olmuş ve olacakları.
Ta ki ben boşaltana dek içlerini. Üfleyerek, nefesimle doldurarak. Zamanı dondurup, tekrar
akıtarak.
Tercüme ederim, seslerim ve ben. Ortak alandan, ortak olanı. Tekil ve çoğulları.
Havada uçuşan partikülleri. Hislerimi, hislerini.
Doğanın ağırlığı ve hafifliğini. Yüzeriz beraber. Aslında pek de boşluğun olmadığı bir yer.
Alan açar, kabul ederse için;
bağlantıya geçeriz.
Döngüye aracı nefes, senin de nefesin.
 

I have left my objects in the flow.
They are hearing, and collecting the things that exist. What happened or will happen.
Until I unload them. Blowing, filling them with my breath.
By freezing time, then pouring it out again.
I translate, my voices and myself. From the common area, the common one.
Singular and plural ones.
The particles flying in the air, my feelings, your feelings.
The weight and the lightness of nature. We float together.
Actually, it is where there is no emptiness.
The field opens, if you agree;
we get in touch.
The loop is a tool for breathing, hence is also your breath